Σημαντικό σημείο του κανονισμού είναι ο καθορισμός τεσσάρων κατηγοριών επικινδυνότητας για τη φωτιά: χαμηλή, μεσαία, υψηλή και ιδιαίτερα υψηλή. Αυτός ο χαρακτηρισμός βασίζεται σε σημαντικό αριθμό κριτηρίων για την αξιολόγηση των ακινήτων τα οποία επιτρέπουν την αντικειμενική αξιολόγησή τους. Μέρος των κριτηρίων για την αξιολόγηση αυτή, είναι κάποια τα οποία είναι σταθερά στο χρόνο και αναλλοίωτα, όπως τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της περιοχής οι κλιματολογικές συνθήκες και η κλίση του εδάφους στο οποίο είναι χτισμένο. Άλλα, επίσης σημαντικά είναι το είδος της βλάστησης οι υποδομές και τα δίκτυα καθώς και η συχνότητα των συμβάντων και η πυροπληκτότητα της περιοχής. Ο κανονισμός δίνει οδηγίες / θέτει απαιτήσεις για τα μέτρα πυροπροστασίας είτε σε νέα είτε σε υφιστάμενα κτίρια αλλά και σε οικισμούς για τις κατηγορίες της υψηλής και ιδιαίτερα υψηλής επικινδυνότητας για τη φωτιά.
Θέτει λοιπόν απαιτήσεις όπως αυτή της προστασίας των σημείων τρωτότητας των ακινήτων ανάμεσα στα οποία είναι κάποια που αφορούν και τα χρησιμοποιούμενα θερμομονωτικά υλικά. Τέτοια σημεία τρωτότητας είναι το κέλυφος του κτιρίου ιδιαίτερα οι κατακόρυφες επιφάνειες του που είναι επιρρεπείς στην ανάφλεξη, αλλά και η επικάλυψη των κτιρίων δηλαδή η στέγη που βρίσκεται σε κίνδυνο από τις εναέριες καύτρες που μεταφέρονται με τον αέρα.
Η δομική πυροπροστασία των στοιχείων αυτών χωρίζεται με την απαίτηση καταρχήν του δείκτη πυραντίστασης. Ο δείκτης πυραντίστασης πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι τουλάχιστον (R)EI-30 κατά ΕΛΟΤ ΕΝ 13501-2. Ιδιαίτερα σε βιομηχανικά, βιοτεχνικά κτίρια ή αποθήκες προσαυξάνεται κατά 30 λεπτά σε περιπτώσεις υψηλής ή ιδιαίτερα υψηλής επικινδυνότητας.
Όσον αφορά την εξωτερική μετάδοση της φωτιάς, η αντίδραση στη φωτιά του περιβλήματος των κτιρίων πρέπει να είναι είτε κλάσης A1 είτε A2-s1,d1 κατά ΕΛΟΤ EN 13501-1 στις περιοχές υψηλής και ιδιαίτερα υψηλής επικινδυνότητας. Αυτό σημαίνει όσο αφορά τα θερμομονωτικά υλικά ότι πρέπει αντίστοιχα και αυτά να είναι κατηγορίας A1 ή A2, όπως οι ορυκτοβάμβακες και το ξυλόμαλλο.
Υπάρχουν επίσης προβλέψεις και για τα κτίρια χαμηλής επικινδυνότητας, με απαίτηση αντίδρασης στη φωτιά C2-s1,d2 καθώς και για αυτά που είναι μέσης επικινδυνότητας με απαίτηση B2-s2,d2. Είναι προφανές λοιπόν ότι παρόλο που ο κανονισμός θέτει προαπαιτούμενα και για κτίρια αυτών των περιοχών, ωστόσο οι απαιτήσεις αυτές καλύπτονται εύκολα με τις συνήθεις μεθόδους θερμομόνωσης που δεν επιτυγχάνουν ιδιαίτερα υψηλές επιδόσεις απαιτήσεις ως προς την αντίδραση στη φωτιά (κατηγορίας B και C).
Όσον αφορά τα θερμομονωτικά υλικά, οι ίδιες απαιτήσεις ισχύουν και για τη στέγη: Η χρήση υλικών με τέτοιες ιδιότητες – κατηγορία αντίδρασης στη φωτιά A1 ή A2, επιτρέπει στα θερμομονωμένα στοιχεία να αντέξουν περισσότερο στη φωτιά και να επιτρέψουν στις πυροσβεστικές δυνάμεις να την κατασβέσουν έγκαιρα εφόσον μπορούν να έχουν πρόσβαση ή να δώσουν ευκαιρία στους κατοίκους να απομακρυνθούν εγκαίρως πριν βρεθούν σε ιδιαίτερο κίνδυνο από το ίδιο τους το σπίτι.
Αντίστοιχα για τα υφιστάμενα κτίρια, υπάρχουν υποχρεώσεις οι οποίες ορίζουν ότι, ιδιαίτερα στις ανακαινίσεις , θα πρέπει να φροντίσουν οι ιδιοκτήτες να εγκατασταθούν άκαυστα υλικά έτσι ώστε να υπάρξει και αναβάθμιση στην αντοχή του κτιρίου ως προς τη φωτιά. Όσον αφορά την ανακατασκευή της στέγης αυτή θα πρέπει να γίνει με τις προδιαγραφές που αναφέραμε ακριβώς παραπάνω και για τα νέα κτίρια.
Τα μέτρα πυροπροστασίας και των νέων αλλά και των υφιστάμενων κτιρίων στον κανονισμό αυτό περιλαμβάνουν και αρκετά αλλά στοιχεία. Όσον αφορά όμως τα θερμομονωτικά υλικά έχουμε παραπάνω αναλύσει τις περιπτώσεις στις οποίες υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις: στα κτίρια υψηλής και ιδιαίτερα υψηλής επικινδυνότητας η χρήση κατάλληλων άκαυστων υλικών - κατηγορίας αντίδρασης στη φωτιά Α1 ή Α2 - για τη θερμομόνωση, ενισχύει την προστασία του κτιρίου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νέου κανονισμού για την πυροπροστασία κτιρίων μέσα ή κοντά σε δάση.
